Van sportveld naar werkvloer: inzichten uit het WK Hoopers

De weg naar het WHOC, het wereldkampioenschap Hoopers – een behendigheidssport voor honden – in Italië begin september 2025, was… laat ons zeggen: pittig. De volharding én het geduld van onze Chief Happiness Griet Deca werden stevig getest. Maar zoals dat gaat met avonturen die je buiten je comfortzone trekken: ze leveren altijd inzichten op die je in geen managementboek terugvindt. En laat dát nu net de leukste zijn om te delen.

Hier zijn de zes meest waardevolle learnings die met Griet terug meereisden naar België, samen met haar hond, hun medailles én met een flinke knipoog richting de werkvloer.

Trainen op wat je (nog) niet kan, voelt niet alleen ongemakkelijk, het wekt ook een berg twijfel en onzekerheid op. Of zoals mijn hond Pipa me afblafte toen ik haar weer eens stuntelend probeerde te sturen: “Mens, weet je eigenlijk wel wat je doet?” En toch… doorzetten loont.

De aanhouder wint (in dit geval twee blinkende medailles). Net zoals op het werk: comfortzones zijn gezellig, maar daar win je zelden prijzen. Wie groeit, voelt zich in het begin wankel, onzeker of misschien zelfs mislukt. Maar net dáár verschuilt de vooruitgang zich.

Moraal van het verhaal: Groei betekent ongemak, twijfel en soms falen. Maar net dat ongemak is de wegwijzer naar vooruitgang. Teams die leren die spanning te verdragen, oogsten niet alleen medailles maar ook innovatie, veerkracht en betrokkenheid.

Jarenlang was ik blind voor Pipa’s mogelijkheden op wedstrijdvlak en draaiden we rondjes op een graspleintje onder de kerktoren. Ik wist niet beter en trainde Pipa vooral via lichaamstaal. De sport evolueerde en luttele maanden voor het WK ontdekte ik de voordelen van verbale commando’s. Plots besefte ik dat stemcommando’s beter zouden werken en ik besliste dan ook zonder boe of bah om ons systeem om te gooien. Resultaat? Complete communicatiestoring. Pipa keek me aan alsof ik Chinees sprak. Tot een toptrainer me dit glasheldere voorbeeld gaf: “Als wij negen jaar Nederlands praten en ik beslis plots dat we vanaf vandaag Chinees spreken, zou jij je ook verloren voelen.” Touché.
Wat ik leerde? Verandering kan nuttig zijn, maar blind vasthouden aan verandering om de verandering is zinloos. Soms zijn we zo gefocust op ‘innovatie’ dat we vergeten dat het fundament nog steeds klopt. En dan kan het verstandiger zijn terug te keren naar wat werkt. Innovatie is mooi, maar effectiviteit wint altijd. Managers, herkenbaar? Leidinggevenden die dit snappen, besparen hun teams heel wat frustratie en bouwen tegelijk vertrouwen op.

Suggesties voor de werkvloer:

– Wees alert voor veranderingsmoeheid: medewerkers haken af als er té veel veranderingen tegelijk worden doorgevoerd. Durf als manager ook te toetsen: is deze verandering waardevol of maken we het complexer dan het moet zijn? Soms mag je ook de kracht van bewezen methodes erkennen.

– Hou rekening met de principes van effectief change management: succesvolle veranderingen zijn gebaseerd op sterke communicatie en stapsgewijze implementatie. Communiceer in een taal die mensen begrijpen en bouw geleidelijk op in plaats van een plotse ommezwaai af te dwingen.

Het is bijna gênant hoe simpel dit klinkt, en toch vergat ik het regelmatig tijdens de trainingen. Elke keer ik met volle focus en positiviteit werkte, zetten we de sterkste resultaten neer. Elke keer ik verzandde in frustratie en “het zal wel niet lukken”, zakte niet alleen mijn motivatie weg, maar keek Pipa me ook aan alsof ze liever Netflix ging bingen. Dat positiviteit gecombineerd met opperste focus onze superkracht was werd me glashelder voor het WK waardoor ik in opperste flow elke run aanvatte met prachtresultaten en een heus feestje op plein na elke run als gevolg.

Op de werkvloer zie je exact hetzelfde. Een team dat vooral hoort wat er misloopt, voelt zich al snel als een hond die constant “foei!” te horen krijgt. Maar geef waardering, vertrouwen gecombineerd met een vleugje enthousiasme, en plots groeit er iets wonderlijks. Aandacht kost nul euro, maar levert tonnen rendement.

Suggesties voor de werkvloer:

– Uit de neurowetenschap weten we dat ons brein is uitgerust met een negativity bias. Dat betekent dat we nood hebben aan het bewust versterken van positieve signalen. Organisaties die focussen op sterktes en successen, zien net daarom sneller resultaat.

– In de praktijk: Vraag jezelf elke vrijdag: welke drie dingen gingen goed deze week, en wie verdient daarvoor een bedankje? Start meetings met een rondje ‘kleine successen’, in plaats van met problemen, en geef medewerkers of collega’s minstens één keer per week gerichte waardering.

Ik hoor het mezelf nog denken: “Vandaag even niet, het giet.” Toch stond ik daar, in regenjas, met modder tot achter mijn oren te trainen. Zelfs sneeuw hield ons niet tegen. Waarom? Omdat de “elke dag 1% beter”-filosofie geen genade kent.

En precies dat is de parallel met de werkvloer. Consistentie verslaat inspiratie met vlag en wimpel. Niet die ene geniale brainstorm maakt het verschil, wel de kleine, bijna saaie stappen die dag na dag gezet worden. Ook als je snakt naar koffie, als je agenda schreeuwt, als je je liever ziek meldt omdat je er gewoon echt geen zin in hebt.

De waarheid is simpel: succes is zelden sexy. Het ruikt vaker naar natte hond dan naar rozen. Maar net die volharding – door de regen, de sleur en de “meh”-momenten heen – bouwt is de superkracht achter duurzame resultaten. In sport én in business.

Suggesties voor de werkvloer:

– Doe je voordeel met deze principes uit de gedragspsychologie:
Het compound effect: kleine, consequente acties stapelen op tot groot resultaat. Focus dus op 1% beter per dag in plaats van de illusie van een reuzensprong.
Atomic habits: de juiste gewoonten en rituelen ondersteunt consistent gedrag en verlaagt de drempel om door te zetten, ook als de motivatie even wegvalt.

– In de praktijk: Een leider die consequent opvolgt en afspraken nakomt, bouwt vertrouwen en voorspelbaarheid. Dat geldt ook voor consistentie in welzijnsacties (vb. wekelijkse check-ins, regelmatige complimenten), dat werkt beter dan één groot event per jaar.

Het idee om naar een wereldkampioenschap te trekken, leek aanvankelijk absurd. Maar net omdat ik dacht: “Waarom niet?” stond ik plots wél aan de start. Niemand vertelde me dat het onmogelijk was (buiten mijn eigen innerlijke criticus op kritieke momenten) en dus koesterde ik het idee dat het misschien wel kon.

Op de werkvloer geldt hetzelfde: vooruitgang begint met een idee. Niet alle ideeën zijn briljant, maar zonder idee start je sowieso nergens. Soms helpt een vleugje naïviteit zelfs – gewoon doen, en achteraf zien waar je uitkomt. Want wie altijd wacht tot alles perfect gepland is, komt meestal nergens. Of zoals ik wel eens op sociale media zie circuleren: “Ergens klaar voor zijn is geen gevoel, maar een beslissing.”

Suggesties voor de werkvloer:

– Onderzoek naar creativiteit en innovatie toont dat veel doorbraken starten met ideeën die eerst naïef of onrealistisch lijken. Volgens de broaden-and-build theory openen positieve emoties ons denken, waardoor we meer mogelijkheden zien. Ook in design thinking wordt benadrukt dat divergent denken – eerst breed en zonder oordeel ideeën verzamelen – cruciaal is om tot waardevolle innovatie te komen.

– In de praktijk: Creëer momenten waar elk idee welkom is, hoe gek of naïef ook. Begin een brainstorm met de regel: “Geen oordeel in de eerste 10 minuten.” Beloon niet alleen de uitgewerkte plannen, maar ook het aandragen van ideeën. Zo houd je de creatieve energie levend.

Als creatieve generalist heb ik jarenlang geloofd dat specialiseren gelijk stond aan traagheid, eentonigheid en – eerlijk? – tijdverlies. Ik rende liever achter nieuwigheden aan om the sparkle te voelen.

Tot de weg naar het Hoopers WK me wat anders leerde. Want diep in één discipline duiken en je vaardigheden zo goed mogelijk perfectioneren bleek allesbehalve saai: het was uitdagend, vol verrassingen en zelfs… leuk. Op de werkvloer is het net zo: specialisatie is geen beperking, maar een trampoline. Je springt dieper, en daardoor vaak ook hoger.

Suggesties voor de werkvloer:

– Onderzoek naar T-shaped professionals laat zien dat mensen die zowel brede kennis hebben (de horizontale lijn van de T) als een diepgaande expertise (de verticale lijn), het meest waardevol zijn in organisaties. Ze combineren creativiteit en vernieuwing met vakmanschap en betrouwbaarheid. Specialiseren betekent dus niet dat je je brede interesse verliest, maar dat je je fundament versterkt.

– In de praktijk: Stimuleer medewerkers om één vaardigheid echt te verdiepen en zichtbaar te maken, terwijl ze hun brede interesses mogen blijven voeden. Zet daarnaast in op kennisdeling: laat specialisten hun expertise toegankelijk maken voor de rest van het team, zodat de hele organisatie meeprofiteert.

Het WHOC was meer dan een sportief avontuur. Het was een les in leiderschap, communicatie, consistentie en mindset. Want of je nu een hond door tunnels en poortjes leidt of een team door deadlines en targets: het draait om geduld, helderheid, teamspirit en het lef om te leren – ook als dat ongemakkelijk voelt.

By the way: indrukwekkend hoe ons leerproces ook tijdens het WK verder groeide. De eerste training na ons avontuur in Italië stond ik met open mond te kijken naar Pipa en wat ze presteerde. Alsof ze wilde zeggen: “Zie je wel, mens, we zijn een topteam en ook tijdens de belangrijkste afspraken van het jaar zet ons groeiproces zich onverminderd verder.” En dat is misschien wel de mooiste medaille van allemaal.